Yumusaq danis ki, ureklerin qapilari
acilsin…
Bir vaxtlar gundeliyimin kenarina
yazdigim sozlere yeniden rast geldim.Muellifini xatirlamasam da cox gozel
sozlerdir: “Yumusaq daniski, ureklerin qapisi acilsin.Yumusaq qelbli ol ki,
fikirlerin ureklerde taxt qursun.”
Eslinde bizim bu sozlere bu gunler de
daha cox ehtiyacimiz var.Cunki menevi deyerlerimizi maddi deyerlerimize qurban
verdiyimiz gunlerimizden xebersiz yasayiriq.Basqa sozle dunyani qazanmaq ucun
axiretimizi rusvet veririk.Netice de ise, dunyani da, axiretimizide
itiririk.Mehser heyatindaki kimi hamimiz bir-birimizden qaciriq.Omrumuz isle ev
arasinda kecir.Heyat xeritemizde ne korpeler evinin, ne de qocalar evinin yeri
var.Sufremize ise bir tikeye mohtac insanlari cagira bilmirik.Ya belesini tapa
bilmirik,ya da nedense cekinirik.Yalniz ozumuz ucun yasasaq da xosbext ola
bilmirik.Gun kecdikce gozel danismagi,gozel sozler soylemeyi de
unuduruq.Odurki,ureklerin qapilarini da acmaga curet ede bilmirik, hetta hec
aca bilmirik.Bagli qapilarin arasinda yasamaga calisiriq.Merhemet sozunu
heyatimizdan cixardiqdan sonra isdide de usuyuruk.Hele bu azmis kimi
basqalarini da usuduruk…
Ele ise gelin,konul qapilarini taybatay
acaq.Konullerimizde sevgiye,sefqete,semimiyyete yer ayiraq.Ne
olursa-olsun,insane kimi insane olaq.Ozumuzu de, basqalarini da “mehv olmaqdan”
qoruyaq
